Zbliżająca się wiosna rozkręca sezon rowerowy, a ja zostałem wyłączony z rowerowania na prawie miesiąc. Tekst piszę już z półkuli południowej – od 4 dni jestem w regionie Maule w Chile.

Jeszcze miesiąc temu nie miałem pojęcia o takiej eskapadzie. Dopiero minęły 3 tygodnie jak usłyszałem: „może wyjedziesz służbowo”, następnego dnia było: „chyba pojedziesz, szybko wyrabiaj paszport”, a po trzech dniach: ” chyba na pewno lecisz do Chile”.

W sobotę na Okęciu wsiedliśmy do samolotu w składzie MGr (to tytuł i nie tylko koleżanki), JL (niestety to nie Jenifer Lopez, nawet płeć się nie zgadza) i ja (nazwisko znane redakcji i niektórym maratończykom). W Paryżu przesiadka do Beoinga 777-300, w którym jesteśmy jedynymi Polakami wśród kilkuset pasażerów.

W niedzielę rano lądujemy w Santiago i po wypożyczeniu samochodu, przez miasto ruszamy na południe.

W Santiago sporo rowerzystów w strojach kolarskich i kaskach ale przeważnie nie na szosowych rowerach. Na 250 km autostrady nr 5 spotykamy w sumie kilku kolarzy jadących poboczem, mało ale to przecież nie droga dla rowerów. Na lokalnych drogach w regionie Maule prócz samochodów i autobusów rower to najpopularniejszy środek komunikacji.

Często spotyka się też ludzi na koniach. Tu nie Europa i nawet nie Santiago, tu pola, winnice, nieużytki i puebla.

Na razie nie mam czasu na rower, ale chyba uda się wypożyczyć i zrobić małą przejażdżkę. Na razie prace projektowe zajmują nam za dożo czasu, wieczorem kolacja, jeszcze trzeba popatrzeć na niebo – wspaniale prezentuje się Orion i oczywiście Krzyż Południa. W dzień upał i słońce na północy – obłęd.

Tyle na dziś, pozdrawiam znajomych i nieznajomych rowerzystów w kraju. Rozejrzę się jak się tu mają sprawy rowerowe i dam znać.

Krzysztof Miniewicz