1 lutego 1903 roku, o 2.15 po południu, grupa licząca około 60 kolarzy wystartowała z linii startu koło kawiarni Reveil-Matin na paryskim przed mieściu Montgeron. Wyruszali do Lyonu i podczas pierwszego z zaplanowanych sześciu etapów pierwszego Tour de France mieli do pokonania ponad 467 kilometrów złych dróg. Mieli jechać dniem i nocą.

Dziewiętnaście dni później zwycięzcą ogłoszono Maurice’a Garina, który wjechał do Parc des Princes, przejechawszy łącznie 2430 kilometrów z przeciętną prędkością na szosie 26,5 kilometra na godzinę. Garin jechał na rowerze z opuszczoną kierownicą, ubrany w skarpety do kolan, pumpy, sweter z kołnierzykiem polo i pilotkę. Otrzymał nagrodę w wysokości 6125 franków, co stanowi odpowiednik 1200 złotych.

Z wyjątkiem lat wojny, wyścig odbywał się odtąd w lipcu każdego roku.Najdłuższa i najpopularniejsza impreza sportowa Europy zrodziła się z połączenia kilku zjawisk epoki nowożytnej: koncepcji odpoczynku i rekreacji, organizacji masowego (męskiego) sportu, rozwoju specjalistycznej techniki – w tym przypadku wynalazku linek hamulcowych, przerzutki i gumowych opon – oraz konkurencji wielonakładowych gazet. Bezpośrednim impulsem stała się rywalizacja dwóch paryskich tygodników – „L’Auto” („Samochód”) i „Le Velo” („Rower”).

Wydawca „L’Auto”, który próbował wejść na rynek rowerowy, został pozwany do sądu i przegrał sprawę o zmianę tytułu swojego pisma na „L’Auto – Velo”. Tour de France było jego reakcją na ten proces. Parł prosto do przodu. Patrzył, jak rośnie nakład „L’Auto”, podczas gdy „Le Velo” odpływa w zapomnienie. Był patronem i sponsorem Tour aż do przejścia na emeryturę w 1936 roku.

tekst: Norman Davies, Europa, tłum. Elżbieta Tabakowska, Wyd. Znak, Kraków 1999, ss. 918-919.

• Najdłuższy etap w Tour de France liczył 482 km, znajdował się w programie wyścigu w latach 1919-1924 i prowadził z Les Sables d’Olonne do Bayonne.

za Stroną Zbooya